Bettine Vriesekoop begon in 1972 met tafeltennis en al snel bleek dat ze talent heeft. In 1977 werd ze Europees jeugdkampioen bij de meisjes junioren. Vanaf dat moment stond ze gedurende 25 jaar aan de Wereldtop. Tweemaal werd ze Europees Kampioene in 1983 en 1992. Ook nam ze in 1992 en 1996 deel aan de Olympische Spelen. Gedurende haar hele tafeltennis carrière heeft ze een speciale band met China. 

Covid 19, een half jaar geleden had niemand er van gehoord. En nu legt het virus ons leven stil. Ook voor mij zijn de gevolgen groot. Trainingen, lezingen, clinics en workshops zijn stilgevallen, inkomen weggevallen. Zelf ben ik niet iemand die roept: "Ik moet mij schuldig voelen want ik heb verkeerd geleefd." Van schuldgevoel wordt niemand beter. Wel is het goed te bedenken wat ik anders zou kunnen doen, wat kan ik leren van deze situatie. Voor mij betekent dat: eenvoudiger en matiger leven. Ik zal hier iets goeds uit moeten peuren.

Het positieve voor mij dat ik tijd heb om mijn boek af te schrijven. Al vijf jaar lang werk ik aan de biografie van Pearl Buck, een vrouw die de eerste 40 jaar van haar leven in China heeft gewoond. In de jaren vijftig, zestig schreef ze boeken over China waarvan De Goede Aarde wel het meest bekend is.In 1932 kreeg ze de Nobelprijs , als eerste Amerikaanse vrouw. Dat juist deze Mevrouw China deze prijs werd toegekend, stuitte de literaire Amerikaanse elite tegen de borst.

In liedjes, rijmpjes en moppen werden Chinezen in die tijd neergezet als ‘het gele gevaar’, ondoorgrondelijke rijsteters met x-benen en een lange vlecht. Heel actueel want de China haat heeft een nieuwe hoogtepunt bereikt.

China is de schuld van de wereldwijde crisis als gevolg van het Corinavirus. China valt het een en ander te verwijten, maar onderscheid tussen het systeem en de mensen wordt niet of nauwelijks gemaakt en China en de chinezen worden door het conservatieve deel van Amerika gezien als evil, als barbaren, leugenaars, idioten. Trump noemt het virus Kung Flu en Joe Biden dacht dat het virus was ontstaan in Luhan. Blijkbaar had hij nog nooit gehoord van een van de grootste steden ter wereld. Zelf heb ik dat ook ervaren als sportvrouw die een rare Chinese sport beoefende, pingpong, dat kan je niet serieus nemen. Tafeltennis was en is een sport voor spleetogen.

Door over China en de Chinezen te schrijven hoop ik een genuanceerder beeld te schetsen. Want zoals Buck schreef: alles is caleidoscopisch van aard. Wij hebben andere culturen hard nodig om over onszelf te leren. Want leren doe je alleen in relatie tot de ander. Hoe vreemder en onbekender de ander, hoe meer je leert.

Tijdens deze corona crisis vind ik het interessant te merken dat ik op een bepaalde manier mezelf weer uit moet vinden. Maar niet zonder structuur. In de ochtend na het opstaan drink ik steevast een glas water waarna ik mijn dagelijkse meditatiesessie begin. Een kwartier stil worden maar ook nadenken over een bepaald thema. Daarna loopschoenen aan en vijf kilometer rennen in de polder, oefeningen op een matje, ontbijten en achter mijn computer. Tijdens deze crisis heb ik de onlinecursussen van Domestika ontdekt. Ik krijg rust van Japans/ Chinees waterverftekenen en van tuinieren.Dan zijn er nog de zorg voor de hond en aandacht voor het maken van een maaltijd. Televisie kijken doe ik alleen om half tien in de avond. Nieuwsuur en dan naar bed.