De corona crisis. De wereld werd krakend en piepend tot stilstand gebracht en velen van ons moesten al dan niet verplicht thuis blijven/ werken. Scholen dicht, man en kids thuis, dat was wel even omschakelen. De eerste week was bij ons thuis dan ook verre van gezellig. Gelukkig “mag”ik er af en toe wel uit, ik werk namelijk in de zorg! Een heel grote uitdaging! 


Ik werk als dialyseverpleegkundige in het UMCG. Wij houden ons bezig met nierfunctievervangende therapie. We hebben een eigen afdeling waar patienten komen dialyseren, maar we werken ook ‘op locatie”, dat wil zeggen elders dan op de dialyseafdeling. Dit houdt in de we met een dialysemachine naar een andere afdeling gaan, dit kan een verpleegafdeling zijn, maar vaker gaan we naar een Intensive care (IC) afdeling. En ja, ook wij hebben dus op de IC te maken met het Corona virus. Dat betekent dat we de bekende voorzorgsmaatregelen moeten nemen: Een mond/neusmasker, een beschermende bril, een muts, een schort en hanschoenen. Het is heel bijzonder om op die manier te werken, iedereen ziet er hetzelfde uit, er worden dan ook stickers op het schort of op de muts geplakt met je naam en functie, zodat iedereen weet met wie je van doen hebt. 

Naast mijn werk als dialyseverpleegkundige wat dus gewoon doorgaat, ben ik redelijk actief als sporter. De sportclubs sloten, ook mijn cluppie Basic Fit, ging na wat krampachtige pogingen om met afstand te sporten dan ook eindelijk dicht. Elke maandag bodypump, vaste prik, zin of geen zin, al jaren lang een vaststaand feit op de maandagochtend. Helaas...

Pogingen om buiten te trainen in groepjes in het Noorderplantsoen werden ook al na poging 1 in de kiem gesmoord... mag niet meer!! Tsja... dan maar thuis wat pielen met gewichtjes, elastieken, kettlebells en mijn matje. Leuk? Mwah nee niet echt, heb dan ook niet echt de discipline om dit met regelmaat te doen, daar heb ik toch echt een instructeur voor nodig en een gezellige gemotiveerde groep. Nee dan hardlopen, die discipline kan ik gelukkig wel altijd opbrengen, trainen door weer en wind, zeker als er wedstrijden worden gelopen. Maar ja, ook de wedstrijden zijn stilgelegd. Voor mij als amateur jammer maar het is niet anders, voor velen best een grote teleurstelling omdat er serieus werd getraind voor een marathon, halve marathon, NK of zelfs de Olympisch Spelen. 

Ondanks dat er geen wedstrijden zijn en dus niet echt een doel heb ik mezelf voorgenomen om toch gericht te trainen zoals ik was gewend, met lange duurlopen, intervaltrainingen, af en toe een crosstraining in het bos of samen met een groepje. Vanaf februari gooide mijn achillespees wat roet in het eten. Veel pijntjes kan ik vaak wel negeren, maar zeer zeker niet de achillespees, als die begint te zeuren is dat meestal een voorbode van een blessure. Helaas door de Coronacrisis ook geen wekelijkse (voor mij geen overbodige luxe)sportmassage en fysio ter beschikking, dus maar flink koelen, rekken, strekken , intapen en alternatief trainen (lees: wandelen) Tot nu toe gaat het lopen weer de goede kant op. Ook heb ik mijn racefiets deze week weer van de muur gehaald en fietsproof gemaakt. De eerste ritjes zijn alweer gereden. Mocht iemand in de mood zijn om samen een eind te toeren, let me know!  

Fit blijven en de conditie behouden is voor mij, juist in deze onzekere periode, erg belangrijk. Menke en Erika, hartstikke goed dat jullie dit initiatief hebben genomen en zoveel mensen in beweging hebben gekregen! Chapeau!! Rest me nog 1 ding te zeggen: Zorg voor elkaar, wees lief voor de ander, zorg goed voor jezelf en blijf gezond!! Liefs, Christien

Liefs Christien