Mijn moeder leeft samen met negen andere lieve dames op een gesloten afdeling van 25 bij 25 meter. En dat gaat eigenlijk heel behoorlijk. Iedereen heeft een eigen kamer met eigen spullen, een royale gezamenlijke huiskamer en goed eten en drinken. Een advocaatje en een portje ontbreken gelukkig niet!

Het personeel bezorgt de dames een thuis. Een thuis waar mijn moeder terecht is gekomen omdat ze wat dementeerde. Dit werd verergerd doordat ze op notabene moederdag haar heup brak. De 'downhill' waarin ze terecht kwam tijdens haar opname en het hierop volgende hersteltraject was heel heftig. Ze tikte ogenschijnlijk zelfs de koude grond aan maar trok net voor de tunnel bij. Gelukkig!



Fysiek ging het steeds beter met haar bionische heup en het uitgebalanceerde voedsel. Mentaal heeft de immer wrede Alzheimer nog even extra huisgehouden. Van de één op de andere dag nooit meer naar je eigen huisje. Niet meer oeverloos rommelen met belangrijke aantekeningen op afgescheurde papiertjes omhult met bruine elastiekjes. Geen afstandsbediening die van jou is. Niet even meer vloeken op de ING en Pechtold. Wat rest is een handtas zonder bewuste inhoud en geen portemonnee met vers gepinde contanten. Geen eigen wereldje waarin jij zelf bepaalt.

Mam!
Onder normale omstandigheden ben je al kwetsbaar als je van 1929 bent. En dan komt die dubieuze vriend van Alzheimer, Corona genaamd, voorbij. Dit maakt je wereld nog veel kleiner. De deur met het voor jou onbekende cijferslot gaat nu van buiten ook niet meer open. Je kleinkinderen, waar je zo veel energie van krijgt, komen niet. De gezamenlijke etentjes met je dochter, zoon en kleinkinderen beneden zijn niet meer gepland. Het is onwerkelijk. Je neemt ons vaak mee naar de tijd waarin jij opgroeide. In Hoogezand-Sappemeer, vlakbij het spoor. Je stond als 13-jarige langs het spoor en zag de deportaties, dag-in dag-uit. Opa zat in het verzet en jullie boden Joden in het geheim onderdak en plakten verplicht de ramen af. Vijf lange jaren zaten jullie in een lockdown. Een hele gruwelijke zonder social-media, digitale connecties en hamsteren bestond al lang niet meer.

Jij maakt nu kennis met Skype, met mij! Wars was je tot voor kort van digitaal en internet. Voor jou liever een echte foto! En die heb je gelukkig volop op je kamer.

Lachen blijft.
Skypen op je 90e, dat heb je onlangs nog moeten leren. En klagen doe je niet als ik je beeldbel. Het gaat wel hoor, zeg je dan! Jij bent veel erger gewend, ik niet. Ik mis je maar we lachen gelukkig nog wel, via Skype! Hou vol en tot gauw. Dikke kus van de meisjes!