Onwerkelijk is het eerste woord wat mij te binnen schiet als we het hebben over het Corona virus. Nooit eerder hebben wij zoiets meegemaakt. Een virus wat het hele land plat legt. De impact voor een ieder is groot. Het vraagt aanpassingsvermogen en flexibiliteit. Niet alleen voor mij als persoon met twee auto-immuunaandoeningen. Voor kinderen die niet meer naar school kunnen, grote sportevenementen die geen doorgang kunnen vinden, ondernemers die het zwaar hebben. Achter gesloten deuren is ineens werkelijk in plaats van een uitdrukking. Ouderen blijven binnen. Niemand wil ziek worden. Al hoor ik de meest onnadenkende mens ook zeggen dat het tenslotte maar een griepje is. Daar overlijden meer mensen aan jaarlijks, is de gedachte. Daar kan ik kriebelig en verdrietig van worden, zoveel onbegrip voor iemand die niet zo sterk is wellicht als jijzelf.


Zelf heb ik MS en de ziekte van Graves. Ik heb een medicijn gekregen wat je weerstand zodanig onderdrukt dat die er bijna niet meer is. Het is de bedoeling dat de MS minder actief wordt. Daardoor ben ik vatbaar voor van alles en nog wat. Zo ook voor “normale” griep en Corona. De jaarlijkse griepgolf is dan ook meestal een gedoe bij ons thuis. Een dochter die niet mag spelen met snotterige of zieke kinderen, vrienden afzeggen die ziek zijn, mijn vriend die veel op pad is voor zijn werk met veel contacten en handen schudden. Nu met deze COVID-19 pandemie is alles nog onzekerder geworden. Moeten wij nog alerter zijn dan anders. Tegelijkertijd zijn we hier ook meer aan gewend dan anderen wellicht. 

Alle ziekenhuisafspraken die niet dringend genoeg zijn worden afgezegd en verplaatst. Mijn afspraken, mogen na telefonisch overleg niet afgezegd worden. Daarom liep ik gisteren door een verlaten UMCG. Niemand in de gangen, de horeca natuurlijk dicht, overal stond ontsmettingsmateriaal, personeel met handschoenen. Een onwerkelijk gevoel. Niet alleen de verlatenheid voelt onwerkelijk ook het idee dat ik daar wel moet zijn is onprettig. Het betekent dat ik “zwakker” ben dan de meeste mensen. En zo zie ik mezelf niet graag. Liever onafhankelijk en vooral opgewekt met een grote behoefte om mijn leven samen met mijn geliefden volop te leven. 

Het gewone leven is tot stilstand gekomen. Normaal sport ik vaak en veel om gezond en sterk te blijven. Helaas zijn de sportscholen gesloten. Door beperkingen is buitensporten moeilijker dan voor een gezond iemand. Overdag rust ik veel, nu is mijn huis vol met mijn dochter die ik thuis onderwijs en mijn vriend die thuis werkt. Het is druk waardoor ik mij slechter voel dan op andere dagen. Maar de hele tijd denk ik ook aan het feit dat ik nog geen corona heb gekregen door deze maatregelen en dan ben ik blij met alle maatregelen die wij nemen voor mensen zoals ik en alle ouderen om ons heen.

Ik denk ook aan mijn tante die niet op bezoek kan bij haar man in het verpleeghuis, aan alle ouderen die geen bezoek krijgen. Aan mijn dochter die zich zonder haar vriendinnen en sport aan huis gekluisterd voelt. Zij kan bijvoorbeeld een aantal weken haar vader niet zien, omdat hij net uit Spanje is teruggekomen. We gaan veel naar buiten (in rustige gebieden) om te bewegen en voor de nodige frisse neus. We spelen spelletjes met elkaar en hebben plezier. We drinken af en toe een wijntje om het leven te vieren. We bedenken regelmatig hoe blij we zijn met het feit dat we gezond zijn, maar zijn ook angstiger dan anders. Wat nu als iemand in huis besmet raakt en daarmee ook mij besmet. Dan moeten we afwachten of mijn gezondheid dit aankan. Een eng idee toch?

Femke