Na enig heen en weer ge-app was het zover. We hadden een datum om elkaar weer even sportief te treffen. De vrienden van vroeger, de vrienden van het studentenleven. Nu allemaal grijs of grijzend en een buikje.…..de één wat meer als de ander, maar toch….

In deze Corona periode van thuiswerken, beperkingen en social distance waren we op zoek naar wat afleiding, ontmoeting en beweging. En dat zou nu eindelijk gebeuren. De groepsapp explodeerde van de stoere taal en slappe praatjes over doping, bezemwagens, hartslagmeters, ploegleiders, bandenkeuzes etc. Het was duidelijk, er werd intens toegeleefd naar deze happening.

Ik had twee weken geleden een mooie racefiets overgenomen van een andere kameraad en voorzichtig al wat kilometers gemaakt. Om toch maar wat sportief te blijven. De wekelijkse voetbaltraining lag immers al twee maanden stil. Heerlijk dat fietsen…. “Waarom doe ik dit niet vaker” Moet ik echt meer doen….

Dus voldoende motivatie om even met de maatjes te gaan biken. Ook wel spannend, want zou ik ze bij kunnen houden? Je wilt niet een hele middag de confronterende ervaring hebben om aan het achterste wiel bungelen of voortdurend gelost worden. Eén van de mannen is erg goed getraind en fietst met peperduur top materiaal. Dat wordt dus lastig, maar de anderen moest ik wel aankunnen schatte ik in. Dus vol goede moed de fiets in de auto en op weg naar de Posbank bij Arnhem, waar we afgesproken hadden. Lekker een paar klimmetjes erbij, nooit verkeerd.

Na een uitbundige ontmoeting op de carpoolplaats en het showen van de fietsen en fietskleding gingen we vol goede moed op pad. Een mooie route over de Posbank. Prachtige omgeving met mooie paden en wegen. Een wandel en fietsgebied bij uitstek. De drukte viel gelukkig mee, maar de wind was behoorlijk straf. Na een paar warming up kilometers werd het tempo wat opgevoerd. Dat ging prima. Geen problemen tot dusver. Naarmate de snelheid omhoog ging, werd het geklets minder. Ook prima. Lekker rustig en wat meer concentratie voor de benen en de weg. Na een half uurtje doemden de eerste klimmetjes op. Even schakelen en hup omhoog. Dat ging best vlot en lekker. Woow. Mooi werk dit. Lekkere inspanning. En eigenlijk steeds als tweede boven. Goed gevoel. Top dit. Ook nu weer borrelde het voornemen om dit vaker te doen.

De middag verliep prachtig. Klimmen, dalen, rechte stukken en bochten wisselden elkaar af. Na ongeveer anderhalf uur koersen stonden we voor de keuze…. nog een keer over de Posbank of eromheen. We splitsen op. Twee kozen voor de minder inspannende route. Ik koos met de getrainde vriend voor nog wat klimmetjes. We waren immers niet voor niets helemaal uit het noorden hiernaar toe gekomen. Dus weer even wat schakelen en omhoog. Het werd lastiger, de kilometers begonnen te tellen… ik kon het ritme van mijn maatje niet meer houden en ging maar op eigen tempo omhoog. Ook goed, de hellingen zijn niet lang. Daarna weer lekker dalen met 60 op de teller. Joepie! En beetje bijkomen. Helaas namen we wat verkeerde afslagen en was de weg terug naar de carpoolplaats ruim 10 kilometer langer dan gepland. Niet echt leuk als de pap in de benen wat voelbaar wordt en de wind nog meer aantrekt. Pffffff... op karakter door. Gelukkig kon ik in de laatste kilometers wat uit de wind rijden achter mijn maat met de betere benen. Met best nog een straf tempo.

 

Eindelijk doemde de carpoolplaats op. Een heerlijk gevoel. Het zat er op. Ruim 60 kilometer op de klok met een mooie gemiddelde snelheid. En dat zonder enige echte training. Dit viel zeker niet tegen. Best een beetje trots.
Na nog wat slap geouwehoer en stoere verhalen werden de fietsen weer in de auto geschoven. Met Bob Dylan en stijve beenspieren reed ik met een zeer voldaan gevoel terug naar het noorden. Fantastische middag gehad. Dit ga ik vaker doen!

Jan Dijkstra