Waar ik in mijn vorige blog schreef over de aanstaande zomervakantie en hoe de kinderen daarnaartoe leefden, ga ik nu terugkijken op een heerlijke vakantie.
De eerste 2 weken van de zomervakantie waren onze kinderen bij de andere ouders. Doorgaans betekent dat Esther en ik aan het klussen slaan. Maar nu ontstond op dinsdag het idee om het weekend naar Texel te gaan. Ik belde naar Jannechien (eigenaresse van de Tesselse Kamping) met de vraag of ze nog een plekje had. Gelukkig konden we er terecht. De auto werd ingepakt en de fietsen achterop gezet. Half vijf in de auto, zes uur op de boot (met mondkapje) en om zeven uur stond onze tent al.
Direct de fiets gepakt en richting het strand gereden. Bij Paal 9 was het gezellig druk, maar nog voldoende ruimte om op een loungebank te genieten van een heerlijk bakje koffie en het uitzicht op de Noordzee. Wat een gevoel van vrijheid en direct ook rijkdom. Samen maken we nog een strandwandeling en als het al donker is besluiten we in de duinen een plekje op te zoeken om te genieten van de ondergaande zon. #genieten!
De volgende dag start ik met een hardloopsessie. Inmiddels lukt het om 10 kilometer hard te lopen. Of beter gezegd joggen…het gaat in een gestaag tempo, maar soms ben ik jaloers om een hardloper met een soepele tred die mij voorbijloopt en waarbij het lijkt dat ik stil sta.
Vervolgens lekker ontbijten bij de winkel waar ze groot zijn geworden door de verkoop van rookworst en tompouce. Na een rondje Texel op de fiets besluiten we “Fish and chips” te gaan eten. We gaan in de schaduw zitten en genieten van de vers gesneden en bereidde patat. Plots zie ik de ogen van Esther verstarren en zegt ze: “anderhalve meter”. Ik kijk om en zie een voor mij onbekende vrouw die zowat tegen mij aan gaan zitten. Als ze een vork had, dan had ze mijn kibbeling kunnen opeten. Voor het eerst beland ik, zonder dat ik wil, in een corona relletje. De vrouw reageert als een adder gebeten: ”Jullie kunnen je tafeltje wel even verzetten, zodat ik in de schaduw kan zitten”.
Over een omgekeerde wereld gesproken. Om koude patat en kibbeling te voorkomen zetten we onze tafel en stoelen wat verder op. Maar wel in de schaduw.
Na het eten gaan we naar het vliegveld op Zuid-Eierland. Op Texel is een paracentrum gevestigd en we treffen het. Het ene na het andere vliegtuig stijgt op om parachutisten te droppen. Het is een genot om te zien. Jochum, mijn oudste zoon van 14 jaar, heeft ooit al eens aangegeven graag te willen parachutespringen. Geen probleem! Echter wil hij alleen springen wanneer ik ook spring. Daar ontstaat wel een uitdaging. Ik zou het wel willen, maar ik ben niet stoer genoeg en verzin allerlei argumenten om niet te kunnen springen. Hoogtevrees, te zwaar, vaak te veel wind… Dit jaar ontkom ik eraan.
Zodra de kinderen weer bij ons zijn, gaan we met ons achten naar een 14 persoons trekkershuis in Warffum. We slapen met zijn allen in stapelbedden en het lijkt op een schoolkamp. De kinderen vermaken zich er uitstekend en wij genieten van de rust. Vanaf de camping gaan we op de fiets naar DoeZoo in Leens. Wat een leuk dierenpark met voornamelijk reptielen en insecten. De bevlogen eigenaar geeft een rondleiding en verteld enthousiast over wetenswaardigheden. Na afloop is er een buffet. Even later eten wij (vrijwillig) een cake met verwerkte insecten, larven en sprinkhanen.
De laatste week van de zomervakantie zijn we op Ameland. Al in januari hadden we een huisje gehuurd. Nou huisje…een grote woning met vrij uitzicht gelegen bij een boerderij. Wat een prachtige locatie. We voelen ons direct thuis.
Door de corona proberen we drukke plekken te vermijden. We fietsen veel over het prachtige eiland met de bijnaam “Waddendiamant” en door het prachtige weer kunnen (en gaan) we elke dag naar het strand. Tot onze verbazing is het op het Beleefstrand bij Ballum rustig. Een klein gedeelte is aangewezen als bewaakt strand. Dit geeft een gerust gevoel.
Tijdens het stoeien in de zee verlies ik plotseling mijn vriendschapsring. Jochum gaat met zijn voeten over de bodem en hoopt zo de ring weer te kunnen vinden. Ik geef aan dat zijn methode wellicht werkt in een zwembad, maar niet in zee. Mocht je een zilveren ring vinden met de naam “Esther”, laat het mij dan even weten.
Tijdens de vakantie zijn Berber en Sebas jarig. We hangen slingers op, geven een cadeautje en trakteren de kinderen op een uitje. Bij 1 van de uitjes gaan we midgetgolfen. We besluiten 2 teams te vormen. De verliezer trakteert op ijs. Enigszins argwanend houden we onze “tegenstander” in de gaten. Er wordt bij hun veel gejuicht en ik zie dat een aantal van “mijn” team daar moeite meeheeft. Tussentijds roep ik voor de zekerheid dat het een klein ijsje gaat worden. Van de andere kant wordt geroepen dat ze geen rekening houden met de inhoud van mijn portemonnee. We worden steeds fanatieker en gaandeweg krijgen we allemaal, dus ook de spelers van het andere team, de slag te pakken. Angstvallig deel ik de punten van ons team bij elkaar op. Pffff….dat valt nog niet mee. En dan komt het aantal van Esther haar team. Hoppa….gewonnen! Op naar de ijscokar.
Hoewel we een heerlijke vakantie hebben gehad is het ook fijn om weer aan het werk te mogen. Ook de kinderen vinden het leuk om weer naar school te kunnen. Daar ontmoeten ze hun vriendjes en vriendinnetjes. En worden ze door de leraar uitgedaagd om te leren. De oudste van Esther gaat met de trein naar school. De eerste keer gaat Esther mee in de trein. Bij het schoolplein staan de leraren hem al op te wachten. Wat een hartelijke ontvangst. Binnen een week is het treinreizen gewoon geworden. Tja….kleine kinderen worden groot!
Inmiddels hebben we al nieuwe vriendschapsringen gekocht. Zelfs een maatje kleiner… Zou dat betekenen dat ik ben afgevallen? Ik stap op de weegschaal en ben niet ontevreden.
Jeroen Mulder
Adviseur Univé Wolvega
